عارفانه های یک دوست

تنک غروب که نارنج میشه آسمان          

جاری میشه اشک غم رو کونه هام 

دست خودم مرهم ، واسه اشک چشام     

چادرشب  آمد و ، پهنای اشک غلام

ذهن من درگیر آن تیر و؛ نیز و اصغر است        

لاله ی گوش زخمی ؛ دست زینب مرهم است

هرکی را دید میگفت خارجی ها کی اند       

وآن کودکی که دامنش سوخته ، کی اند 

سنگ بود وناسزا وغربت ویک شهر اشنا     

درخرابه تشت بود وسربابا و رقیه دربلا        

زینب و دلواپسی های شهرغریب و مردم آشنا  

خطبه اش درهم شگست ، کاخ یزید بی حیا

غ..ر..آ